Rzeczywistość w przeciwieństwie do złudzeń jest tym, co istnieje naprawdę. Można ją poznać jedynie przez doświadczenie czyli przez rozpoznanie swej z nią jedności. Oznacza to zrozumienie swej prawdziwej tożsamości. Poznanie siebie samego. Gdyż tylko ja sam jestem rzeczywisty. Wszystko inne to moje „iluzoryczne stworzenia”.

Z kolei każdy opis Rzeczywistości jest mitologią czyli symboliczną alegorią będącą jedną z wielu możliwych interpretacji Rzeczywistości. Tak pojawiają się różne mitologie: chrześcijańska, żydowska, buddyjska, konsumpcyjna, filozoficzna, naukowa itd. itp. Mitologia powstaje w umyśle jako decyzja konkretnego wyjaśnienia świata, a następnie w procesie projekcji – pozornie opuszcza go i wytwarza postrzeganie. W nim z kolei pojawia się zjawisko czyli złudzenie „rzeczywistości”.

Opis mitologiczny ze względu na wspieranie lub utrudnianie poznania Rzeczywistości zawiera dwa rodzaje cech. Na przykład mitologia chrześcijańska, która przedstawia Boga bolejącego nad losem ludzkości – utrudnia jej wyznawcy osiągnięcie radosnego i pozbawionego trosk umysłu Boga. Aby osiągnąć taki stan umysłu – potrzebna jest wiara w Boga radosnego i beztroskiego.

Sposobem wyjścia poza mitologie i poznanie Rzeczywistości jest podejmowanie takich starań, które doprowadzą do stanu powstrzymywania się od projektowania czegokolwiek. Gdy pole projekcji zostanie oczyszczone („czyste serce”), samoczynnie wyłoni się spodeń światło Rzeczywistości. Było ono dotąd przykryte przez mitologię.

Najbardziej blokującym poznanie mitem jest projekcja wytwarzająca złudzenie swej iluzorycznej tożsamości z ciałem zwana ego. Usunięcie tej blokady możliwe jest między innymi przez rezygnację z poczucia własnej ważności (egocentryzm), staranie się tylko o siebie (egoizm), przez porzucenie pragnień i niechęci, rezygnacja z pracoholizmu na rzecz „nic-nierobienia” z wykluczeniem lenistwa. Warunkiem ogólnym i podstawowym jest silna determinacja, wytrwała praktyka i godny zaufania nauczyciel, który doświadczył tego, czego naucza.