Dlaczego Bóg stwarza?

Rozważmy tę ideę, aby dostrzec założenia, jakie ukrywają się w słowach. Aby zdemaskować wiarę, która tworzy iluzoryczne światy. Zauważyłeś? Powiedziałem „światy”, aby zasugerować ci wiarę w to, że jest ich więcej niż jeden. W ten sposób każde słowo, które jak mówi Kurs cudów, jest symbolem, wyraża myśl będącą z jednej strony wytworem decyzji nadawcy, a z drugiej sugestią dla przyjmującego je umysłu odbiorcy. My sami, idąc ulicą, „myślimy”. Cóż to oznacza? Myśląc, kontynuując ten wewnętrzny dialog (patrz Castaneda), utrwalamy w sobie świat, który wcześniej wytworzyliśmy. Utrzymujemy jego „istnienie”. W ten sposób uniemożliwiamy jego rozpadnięcie się, zniknięcie. Pytanie postawione w tytule także jest sugestią. Co najmniej potrójną. (1) Istnieje Bóg. (2) Bóg stwarza. (3) Istnieje powód, dla którego Bóg stwarza. Co się stanie, gdy zakwestionujemy istnienie Boga? Czy problem zniknie?

Nie, problem istnieje nadal. Przekształcił się tylko w kwestię, która można by teraz wyrazić następująco: „Z jakiego powodu istnieje to, co widzę?”. I tutaj również zawarte są sugerowane założenia. (1) To, co widzę musi mieć jakiś powód (przyczynę). (2) To, co widzę, ma swoje istnienie. (3) Istnieje coś, co widzę (doświadczam), co jest powodem mojego pytania. Jak widać problem się tym razem jeszcze bardziej zawikłał. Mógłby ktoś powiedzieć, że nie będzie sobie tym głowy zawracał, co oznacza, że nie interesuje go taka kwestia. My jednak do takich nie należymy. Z jakiegoś powodu pragniemy poznać odpowiedzi na pytania filozofów. W końcu filozofia to „umiłowanie mądrości”. Czy kochasz mądrość?

A ponieważ pytanie zakładające istnienie Boga jest historycznie starsze i szerzej omawiane – w dalszej części rozważania pozostaniemy przy pierwszym pytaniu: „Dlaczego Bóg stwarza? Aby zaspokoić ciekawość ludzką (poznawczą), odpowiadano na powyższe pytanie rozmaicie. Oto zestawienie niektórych koncepcji.

1. Bóg stworzył świat, gdyż sprawiło to mu przyjemność. Albo też osiągnął w ten sposób coś, czego przedtem nie posiadał. Bawił się w ten sposób. To jest jego kosmiczna gra lub zabawa. Czy zadowalają cię te odpowiedzi? Dowodzą one tylko tyle, że Bóg czegoś nie posiadał, lub że posada jakąś nie zaspokojoną wciąż potrzebę. Dla mnie tego rodzaju uzasadnienie jest absurdalne. Nie taki mam obraz Boga. To byłby co najwyżej jakiś bożek, podobny do czegoś niedoskonałego.

2. Bóg stworzył świat, bo skoro jest miłością, musiał mieć obiekt swej miłości. Teraz już ma kogo kochać. W przeciwnym wypadku byłby samotny i cierpiałby. Czy ta odpowiedź zadowala cię? Mnie nie, gdyż podobnie do poprzedniej, zakłada istnienie Boga niepełnego, niezaspokojonego, dalekiego od doskonałości, którą jest radość i błogość.

3. Bóg stworzył świat, aby ukazać (zademonstrować) swą moc. Według mnie tego rodzaju egocentryzm nie licuje ze skromnością, którą charakteryzować powinien się Bóg. Czy Bóg mówi: „Patrzcie tylko na mnie, jaki jestem wspaniały”? Nie, wszyscy dobrze wiedzą, że Bóg nie ma tego rodzaju wady ani potrzeby (przecież nie posiada żadnej potrzeby!).

4. Bóg stworzył świat, ponieważ ma taka naturę. Tego rodzaju wyjaśnienie odbiega od wyżej przedstawionych. Jest poważniejsze, ale czy jest pozbawione wady? Oznaczałoby to bowiem, że Bóg nie jest wolny, ale jego działania podyktowane są jakąś przyczyną. Nieważne, czy zewnętrzną czy wewnętrzną. Przecież Bóg jest ponad przestrzenią, czasem, a także prawem przyczyny i skutku. Nie może więc jemu podlegać! Jego natura nie może być więc odpowiedzią na postawioną kwestię.

5. Bóg stworzył świat, ponieważ taka jest jego wola. Ta odpowiedź w zasadzie nie różni się od poprzedniej. Czy zauważasz już, że każda odpowiedź zakłada, że Bóg jest uwarunkowany? Dzieje się tak tylko dlatego, że samo pytanie postawione w tytule sugeruje konieczność istnienia powodu, dla którego Bóg stwarza. Nic więc dziwnego, że w odpowiedzi pojawiają się powody, które stawiają Boga w pozycji istoty uwarunkowanej, a tym samym ograniczonej.

Kurs cudów rzuca światło na nasz problem, choć zdaje sobie sprawę z tego, że wielu z nas po przeczytaniu przedstawionego cytatu może poczuć niedosyt. Powodem jest niezrealizowanie przez ucznia lekcji, jaka jest wymagana, aby pojąć głębię tej prawdy. Jest ona bowiem pozawerbalna. Słowa tylko wskazują kierunek, w jakim powinniśmy iść i spoglądać. Wewnętrznym okiem ducha.

„Nie ma żadnego substytutu dla prawdy. Prawda sprawi, że stanie się to dla ciebie jasne, gdy tylko zostaniesz przyprowadzony do miejsca, gdzie musisz się z prawdą spotkać. A tam musisz zostać doprowadzony poprzez łagodne zrozumienie, które nie może cię nigdzie indziej doprowadzić. Tam, gdzie jest Bóg, tam i ty jesteś. Taka jest prawda. Nic nie może wiedzy, którą ci dał Bóg, zmienić w niewiedzę. Wszystko, co Bóg stworzył, zna swego Stwórcę. Albowiem właśnie tak dokonuje się stwarzanie przez Stwórcę i przez Jego stworzenia. W świętym miejscu spotkania Ojciec jest złączony ze Swymi stworzeniami, a wraz z Nimi złączone są też stworzenia Jego Syna. Istnieje tylko jedna więź, która łączy Ich wszystkich razem, utrzymując Ich w jedności, w obrębie której następuje stwarzanie.

Tej więzi, poprzez którą Ojciec łączy się z tymi, którym daje moc stwarzania, nie można nigdy zerwać. Samo Niebo jest zjednoczeniem z całym stworzeniem i jego jedynym Stwórcą. I Niebo pozostaje Wolą Boga dla ciebie. Nie składaj żadnych innych darów oprócz tego jednego na swoich ołtarzach, albowiem nic innego nie może z nim współistnieć. Tu twoje małe podarki są złożone razem z darem Boga, a tylko te, które są godne Ojca, zostaną przyjęte przez Syna, dla którego były przeznaczone. Komu Bóg daje Siebie, temu jest On dany. Twoje małe podarki znikną na ołtarzu, na którym On umieścił Swój Własny dar.” (T14,8,5)