Okazja czyni… cudotwórcę

Czym jest cud? Odpowiedź znajdziesz oczywiście w Kursie cudów. A co mówią o tym „nauczyciele narodów”? Teologowie lubią mówić, że cuda czyni Bóg zawieszając prawa natury, które sam ustanowił. Rabini dodają, że istotną cechą cudu jest jego statystycznie rzadkie występowanie. Zestawiając te uwagi z praktyką ewangelicznego Jezusa, powiedzieć musimy, że w tym świetle ani jedna, ani druga uwaga nie jest prawdziwa. Jezus nie odmówił usunięcia gorączki teściowej Piotra uzasadniając to np. tym, że „uleczenie gorączki jest całkiem naturalne”. Podobnie nie odmawiał czynienia cudów, gdy ludzie przychodzili do Niego tłumnie, tłumacząc się tym, że np. „nie można czynić statystycznie zbyt dużo cudów naraz”. Poniżej pokażę, jak „okazja może uczynić z ciebie cudotwórcę”. (foto momjunction.com)

Pokażę to na własnym przykładzie. Często mi się zdarza, że spostrzegam problem. To może wydarzyć się jutro. Boję się tego. To mi zagraża. Zaczynam odczuwać wewnętrzny ból – jestem dręczony jakąś myślą, która jest jakimś mglistym wyobrażeniem tego, co się może stać. Jednak o ile myśl jest niejasna, to emocja jest silna i dręcząca. I nie ustępuje. Co tu zrobić? Cierpię… Ta udręka towarzyszy moim czynnościom, rozmowom, rozrywce, lekturze. Towarzyszy mi, gdy kładę się do łóżka. Będąc już w łóżku, przypominam sobie o obowiązku, z którego będę jutro rozliczany. To potęguje mój wisielczy nastrój. Zasypiam w czarnym nastroju. Rano budzę się i czuję tak, jakbym szedł na ścięcie…

Czy tak powinien wyglądać umysł studenta Kursu cudów? Oj, z pewnością nie! Nie powinien on znajdować się w piekle własnych nierzeczywistych myśli i emocji. Ale moglibyśmy (o ile jesteśmy jeszcze niezorientowani w nauce Kursu) pomyśleć, że skoro czekają mnie takie przykrości, to nie mam innego wyjścia, jak tylko wyjść z domu i stawić czoła „wrogom”, których spotkamy. Walczyć o swoje i zważać tylko, aby nie „zginąć”. Cierpieć w walce, w tym tzw. ciężkim życiu. Mam kolegę, który zawsze rano, podając mi rękę mówi: „Oj, nie jest lekko, życie jest naprawdę ciężkie”. To, co przedstawiłem wyżej, jest zachowaniem człowieka, który utożsamia się (identyfikuje) z ego. Godzi się na to, aby być „ofiarą” systemu cierpienia i śmierci.

Ja naprawdę tak już się nie zachowuję. Wiem, że nie muszę słuchać głosu ego, który nie prowadzi mnie do zbawienia. Słucham Głosu Ducha Świętego. Jak dokładnie się to odbywa? Otóż, gdy tylko pojawi się w moim umyśle jakiś cień, ból, lęk, niepewność – zatrzymuję umysł na chwilę i konstatuję, że TO JEST OKAZJA, ABY ZOBACZYĆ CUD. Ponieważ słucham Ducha, wiem już, że te dwie niepokojące (wyżej opisane) sprawy zostały załatwione pomyślnie. Wiem, że gdy tam pójdę jutro, ZOBACZĘ CUD. Jestem tego pewien, bo już teraz WIDZĘ CUD. Powtórzę: Ponieważ już widzę cud (w umyśle), to w przyszłości zobaczę cud (na poziomie fizycznym). Kurs cudów mówi, że cud skraca czas. I że na prawdę nie ma przerwy czasowej między przyczyną a skutkiem. Tak więc idę i na poziomie fizycznym widzę, że „dokonał się cud”. Jest pozytywna zmiana. To, czego się bałem – nie zaistniało. Dostrzegam coś wręcz przeciwnego.

Na koniec pytanie. Kto stworzył upragnioną i doświadczoną przeze mnie pomyślną sytuację? Z pozoru wydaje się, że uczyniłem to ja. Tak jednak nie jest. Otóż Bóg na płaszczyźnie duchowej od zawsze jest Stwórcą faktów, które są pomyślne dla Jego Syna. Te fakty mają miejsce poza czasem i poza przestrzenią – jako ogólne duchowe abstrakty.  To jest ważne – ABSTRAKTY. Z kolei te abstrakty są dostępne w formie KONKRETÓW dla jego dzieci, które zechcą je ZOBACZYĆ dzięki pomocy Ducha Świętego. Powtarzam – nie muszą ich stwarzać, gdy już są stworzone! Muszą zechcieć jedynie to zobaczyć! Na tym polega cud. Aby widzieć to, co u Boga istnieje „od zawsze”.

Powyżej zwierzyłem się z doświadczenia cudów przez siebie samego, bez uczestniczenia w nich moich bliźnich. Można powiedzieć, że ten cud przyjąłem z rąk Bożych osobiście. Ale istnieje możliwość, aby zobaczyć cud „dla kogoś innego”. Wtedy ten ktoś także ujrzy cud. O ile tylko będzie chciał go przyjąć. Gdyż Bóg „daje” zawsze, tyle że ludzie bardzo rzadko potrafią je zobaczyć, ale czasem też nie chcą ich przyjąć. Cóż za paradoks! Ale o tym innym razem.

Szczerze zainteresowanych szczegółami i wytrwałych w dążeniu na szczyt, zachęcam do studiowania Kursu cudów.