Kiedy Bóg spełnia modlitwy?

Absurdalność takiego pytania, jak zobaczymy, wynika z wewnętrznych sprzeczności doktryny, w ramach której zostało sformułowane. Otóż nauka ta zakłada, że Bóg może nie spełnić modlitwy człowieka, który np. jest chory i prosi Boga o uzdrowienie. A jeśli modliciel zauważa, że Bóg z jakichś powodów go dotąd nie wysłuchał, to w modlitwie posuwa się do różnych zabiegów mających na celu skłonienie Boga do spełnienia jego prośby. I cóż takiego zwykle robi? Prosi długo, ponawia modlitwy, błaga, płacze, prosi w natrętny lub żałosny sposób. Upodabnia się do żebraka na ulicy lub do dziecka chcącego wymusić na mamie zakup cukierka. Jeśli to nie skutkuje – chodzi na kolanach, umartwia się do bólu, udaje do miejsc świętych itp. (foto wikihow.com)

W tej sytuacji mamy do wyboru następujące wnioski. Albo ten człowiek źle prosi, albo ten Bóg jest zły, albo w końcu ta doktryna o Bogu jest bezsensowna. Kurs cudów powiada, że apostołowie nie zrozumieli Jezusa i zaczęli nauczać o Bogu, którego wyobrażali sobie na podstawie swoich cielesnych uprzedzeń. Taki Bóg nie ma nic wspólnego z prawdziwym Bogiem, o którym uczy Jezus. Jeśli, jak mówią apostołowie, Bóg jest miłością, to dlaczego nie uzdrawia chorych, gdy Go proszą? Przecież gdy był tu Jezus, Bóg uzdrawiał bez potrzeby modlenia się miesiącami i latami, lecz najczęściej w jednym momencie. Skoro doktryna chrześcijańska głosi, że Bóg jest Miłością, ale także wszystko widzi (Opatrzność Boża), to dlaczego w ogóle trzeba Go prosić?

Przecież gdyby widział chorego, a kocha go, to powinien go uzdrowić bez żadnego proszenia. Mało tego – nie powinien dopuścić, aby ktokolwiek zachorował. Powiesz mi teraz, że te choroby to kara za grzechy. OK! To powiedz mi, dlaczego katoliccy święci także chorują i umierają? Czyżby byli takimi samymi grzesznikami jak wszyscy inni? Powiem w końcu: ta doktryna nie trzyma się kupy! Coś w niej nie gra. Jest po prostu bezsensowna. I dlatego jeśli modlimy się zgodnie z tą błędną nauką, to najczęściej nic nie otrzymujemy. Choć czasem to i ślepej kurze może coś się trafić.

Trzeba przyjąć naukę, która umożliwi nam otrzymywanie odpowiedzi na modlitwy. Oto ta doktryna w skrócie. Bóg w istocie kocha każdego, ale dał każdemu możliwość decydowania o tym, czego chce doświadczać. A więc to sam człowiek wytwarza okoliczności swojego życia według swoich uczuć, emocji, myśli, osądów, wyobrażeń, pragnień, przekonań, wiary, nadziei, miłości itp. itd. Ponadto już dawno Bóg wyposażył każdego do życia w pełnej obfitości. W pokoju, radości, miłości, bez lęku, bez chorób i bez śmierci. To wszystko i jeszcze więcej każdy człowiek ma po wsze czasy na swoim wyposażeniu. Został stworzony przez Boga jako doskonały i święty, i bezgrzeszny i nigdy ten stan nie może zostać naruszony. Przecież nic na niebie ani na ziemi nie może sprzeciwić się Woli Bożej. Żaden diabeł ani żaden grzesznik nic Bogu nie mogą popsuć w Jego Stworzeniu.

Dlaczego więc ten chory i cierpiący człowiek czuje ból i widzi swoje chore ciało? Teraz ważny moment nauki. Uwaga! Mamy skłonność, nawyk, przyzwyczajenie i chęć – aby przyczynę wszystkiego widzieć na zewnątrz siebie. A to zaraziłem się od kolegi, a to bakterie mnie zaatakowały, a to był lód i dlatego złamałem nogę, a to pracodawca mi za mało płaci, a to politycy są oszustami, a to bliźni wokół mnie mi zagrażają. Itd. W ten sposób nie rozwiążemy żadnego problemu! Dopiero gdy MY SAMI ZDECYDUJEMY, że to w naszym wnętrzu (umyśle) tkwi przyczyna wszystkiego – możemy liczyć na rozwiązanie. A rozwiązanie (np. uzdrowienie) przyjdzie nie wtedy, gdy przypodobamy się Bogu, ale wtedy, gdy popracujemy nad zmianą SWOJEJ percepcji świata.

A gdy już przeobrazimy swój umysł na tyle, że nie winimy za choroby i śmierć ani ludzi ani Boga, to czeka na nas „święta chwila”. W niej otrzymamy natychmiastowe uzdrowienie swoje i swego brata. Święta chwila jest miejscem zamieszkania cudów. Stamtąd właśnie każdy cud rodzi się na tym świecie, jako świadek stanu umysłu, który wykracza poza konflikt, osiągając pokój. Przynosi on pociechę z miejsca, gdzie jest pokój, do miejsca, gdzie trwa bitwa i pokazuje, że wojna nie przynosi żadnych skutków. Albowiem wszyscy skrzywdzeni, którym rany wojna starała się zadać, połamane ciała, rozszarpane kończyny, jęczący w agonii, milczący zmarli – są łagodnie podniesieni i pocieszeni. Nie ma smutku tam, gdzie zaistniał cud, by uzdrowić. I nic więcej nie trzeba, oprócz jednej chwili twojej miłości bez ataku, aby wszystko to się stało. W tej jednej chwili jesteś uzdrowiony i w tej jednej chwili dokonuje się wszelkie uzdrowienie.

Co pozostaje poza tobą, kiedy przyjmujesz błogosławieństwo, które przynosi święta chwila? Nie obawiaj się błogosławieństwa, gdyż Ten Jedyny, Który błogosławi ciebie, kocha cały ten świat i nie pozostawia niczego wewnątrz tego świata, czego można by się bać. Ale jeśli wzdragasz się przed błogosławieństwem, świat rzeczywiście będzie wydawać ci się przerażający, ponieważ odmówiłeś mu pokoju i pociechy, pozostawiając go, by umarł.

Tylko w świętej chwili szczere pytanie może szczerze być zadane. I tylko z sensu pytania wypływa tu sensowność odpowiedzi. W świętej chwili możliwe jest oddzielenie twych pragnień od odpowiedzi, tak więc może być ona tobie dana i także może być przez ciebie odebrana. Odpowiedź jest dostarczana wszędzie. Ale tylko tu można ją usłyszeć. Szczera odpowiedź nie prosi o ofiarę, ponieważ odpowiada na pytania naprawdę zadane. Ten świat zadaje tylko takie pytania, które dotyczą tego, od kogo należy żądać ofiary, ale które nie pytają się o to, czy ofiara ma w ogóle sens. I tak, jeśli odpowiedź nie mówi „od kogo”, pozostaje nierozpoznana, nieusłyszana i w ten sposób pytanie pozostaje nietknięte, ponieważ dało samo sobie odpowiedź.

Święta chwila jest przedziałem czasu, w którym umysł jest wystarczająco spokojny, by usłyszeć odpowiedź, która nie jest zawarta wewnątrz zadawanego pytania. Ona proponuje coś nowego i różniącego się od zadawanego pytania. Jak można by odpowiedzieć na pytanie, jeżeli w odpowiedzi tylko powtarza się to, co już jest zawarte w pytaniu?

Zatem, nie próbuj rozwiązywać problemów w świecie, który odmówił na nie odpowiedzi. Ale przynieś problem do jedynego miejsca, które trzyma z miłością dla ciebie odpowiedź. Tu są takie odpowiedzi, które rozwiążą twoje problemy, ponieważ pozostają poza nimi i wiedzą, co należy odpowiedzieć, gdyż widzą jakie jest pytanie. W tym świecie odpowiedzi tylko wywołują następne pytanie, chociaż pozostawiają to poprzednie bez odpowiedzi. W świętej chwili możesz przynieść to pytanie do odpowiedzi i otrzymać odpowiedź, która została dla ciebie przygotowana.

Przygotuj się teraz na obrócenie w niwecz tego, czego nigdy nie było. Gdybyś już rozumiał różnicę pomiędzy prawdą i iluzją, Pojednanie nie miałoby wtedy żadnego znaczenia. Święta chwila, święty związek, nauczanie Ducha Świętego i wszystkie środki, poprzez które dokonuje się zbawienie, nie miałyby żadnego celu. Albowiem one wszystkie są tylko aspektami planu, by zmienić twoje sny pełne lęku na szczęśliwe sny, z których łatwo budzisz się do wiedzy. Nie obarczaj się odpowiedzialnością za to, ponieważ ty nie potrafisz odróżnić postępu od cofania się. Niektóre z twoich dokonań przynoszących największy postęp osądziłeś jako niepowodzenia, a niektóre z twoich najdłuższych kroków wstecz oceniłeś jako sukcesy.

Nigdy nie zbliżaj się do świętej chwili po tym, jak sam próbowałeś usunąć cały lęk i nienawiść ze swojego umysłu. To jest jej funkcja. Nigdy nie próbuj ignorować swego poczucia winy, zanim nie poprosisz Ducha Świętego o pomoc. To jest Jego funkcja. Twoją rolą jest tylko zaoferować Mu swą małą chęć, by pozwolić Mu usunąć cały twój lęk, całą nienawiść, co prowadzi do przebaczenia. Na twojej małej wierze, połączonej z Jego zrozumieniem, On ustanowi twoją rolę w Pojednaniu i zapewni, że wypełnisz ją łatwo. I z Nim wybudujesz drabinę osadzoną na solidnej skale wiary i wznoszącą się nawet do Nieba. Nie będziesz jej jednak używał, by wznieść się nią do Nieba samotnie.