Dobre źródła

wspierające ćwiczenia duchowe.
Wg Kursu Rzeczywistość jest jednolita i jedyna. Mimo to nasza projekcja wywołuje mylne wrażenie, że istnieje wiele poziomów obserwowanego świata. Kurs wspomina o tych poziomach ze szczególnym podkreśleniem dwóch. Jeden – rzeczywisty, rozpoznawany; drugi – iluzyjny, postrzegany. Ten ostatni także może być postrzegany jako wielopoziomowy. I tak wg nauk don Juana (C. Castaneda) obracamy się zasadniczo w trzech poziomach: pierwszym – fizycznym (pierwsza uwaga), drugim – energetycznym (druga uwaga) i trzecim – duchowym (trzecia uwaga).

Zgodnie ze swoją wieloletnią praktyką – mam silne przekonanie, iż nie wolno zamykać się w wąskich ramach jednego światopoglądu, jednej doktryny, jednej mitologii. Być do tego „jedynego i nieomylnego źródła prawdy” przywiązanym. Uznaję to za zamykanie się na oddziaływanie Ducha Świętego, który jest przecież ostatecznym nauczycielem i przewodnikiem ku Prawdzie. Dlatego zawsze obserwowałem różne prądy duchowe, słuchałem wypowiedzi różnych nauczycieli duchowych. Poniżej chciałbym podzielić się moimi wnioskami na ten temat.

1. Literatura buddyjska byłaby dobrym źródłem na tematy duchowe gdyby nie to, że koncentrując się na praktyce wyzwolenia – głosi materialistyczną doktrynę. Ponieważ jedyną rzeczywistością jest pustka, przeto nauki nie mogą jej dotyczyć. W naukach buddyjskich silnie zaznacza się sugestia o konieczności praktykowania przez tysiące wcieleń – aby może kiedyś w przyszłości doświadczyć oświecenia. To niestety silna blokada i dodatkowo sugerowanie nieprawdy. Pewien mistrz buddyjski na moje pytanie odrzekł, że jesteśmy ciałami i nic w tej kwestii nie możemy niestety zrobić. To jest nasze silne przyzwyczajenie. Praktykowałem zen przez 6 lat, miałem możność obserwować owoce u siebie i kolegów. Niestety, zrezygnowałem; buddystom (także tybetańskim) dziękuję.
2. To samo powiedzieć można o Biblii. Są w niej duchowe aspekty – zarówno w Nowym jak i Starym Testamencie. Jednak zasadniczo Biblia przedstawia Boga stworzonego „na obraz i podobieństwo” człowieka. Cele Biblii Hebrajskiej są głównie materialne. „Aby nam się na tym świecie dobrze powodziło”. Jezus przyszedł do nich z wysokości jako mistyk, chcąc wprowadzić duchowość do ich formalnych praktyk. Nie przyjęto go. Ci, którzy go przyjęli – nie do końca z kolei go zrozumieli. Dlatego Kurs Cudów pojawił się jako korekta i rozwinięcie Biblii. Reasumując – Biblia może być przydatna; albo dla początkujących albo dla rozumiejących już istotę rzeczy.
3. Mistrzem opisu poziomu energetycznego z pewnymi istotnymi wskazówkami nt. poziomu duchowego jest don Juan, bohater znakomitego dzieła Carlosa Castanedy. Na szczególną uwagę zasługują wielokrotnie precyzowane wskazówki dotyczące postawy praktykującego. Interesującą także rzeczą jest pokazywanie konkretnych owoców praktyk duchowych. Mimo iż don Juan jest szamanem – jego celem jest przejście do trzeciego wymiaru, prezentując nieskazitelną postawę ucznia duchowego. Zachęcałbym więc ucznia Kursu cudów do uzupełnienia swej wiedzy przez lekturę dwunastu książek Castanedy.
4. Uważam, że Kurs cudów napisany został dla ludzi, którzy obawiają się zmiany swoich poglądów. Dlatego jest bardzo ostrożny i delikatny, a niektóre kwestie dawkuje stopniowo. Takich obaw nie podziela Nisargadatta Maharaj, którego 98 rozmów (Rozmowy z mędrcem) jest jasnym wykładem dokładnie na ten sam temat, którym zajmuje się Kurs cudów. Mitologia Nisargadatty jest co prawda nieco inna (np. odrzuca istnienie pojęcia Boga), ale moim zdaniem istota jego nauk nie różni się od nauki Kursu. Mistrz jest żywym świadectwem swej świętej mądrości.  Gorąco zachęcam do lektury i praktyki (są dobre wskazówki!).
5. I w końcu Kurs cudów jako idealny podręcznik zawierający nie tylko mitologię (wyjaśniam tu) ale także ćwiczenia. O ile w Biblii znajdujemy uwolnienie z poczucia winy i lęku przed piekłem, to tutaj mamy uwolnienie od krwawych ofiar i targowania się z Bogiem. Kurs uwalnia nas po prostu z piekła! Chyba nie muszę przekonywać:). Zachęcam nie tylko do czytania, ale przede wszystkim do praktykowania przebaczenia w każdej chwili swego iluzorycznego życia.

Ja osobiście codziennie poświęcam jakiś czas na lekturę Kursu oraz lekturę Rozmów z Nisargadattą. Ponadto poświęcam czas na nic-nierobienie oraz na rozmyślanie na konkretny temat (medytacja). W ciągu dnia mam sporo okazji do wybaczania. W ten sposób praktykując – uzyskuję światło napływające do mnie „z wysokości”. Tę wysokość dostrzegam w swoim sercu.