Przebaczenie odkrywające piękno

Wg mnie poszukiwacz Prawdy już samą chęcią jej znalezienia zbliża się do niej. To powoduje, że otwiera się na jej błyski. Może je chwilowo dostrzec. Jeśli jest wytrwały, zdarza mu się to częściej i pojawia głębiej. W końcu Prawda pojawia się przed nim w całej okazałości. To jest cudowne i godne poszukiwań. Ta Prawda jest obiektywna dla wszystkich ludzi i jednakowa.

Musimy odróżnić Prawdę od cudzych poglądów. Czyjeś przekonania nigdy nie są Prawdą, mogą być jedynie opowiadaniem o jej symbolach. Tak jak porównania lub przypowieści. Mogą jednak wskazywać na kierunek ku Prawdzie. Są wtedy pożytecznym drogowskazem.

Tutaj kontynuuję moje przydługie wyjaśnienia dla studentki, którą pozdrawiam serdecznie. Twierdzenie, że jakoby Jezus był największym nauczycielem Zachodu – jest moim zdaniem przejawem niezdrowej megalomanii, grupowego egocentryzmu, które to cechy zupełnie nie przystoją komukolwiek mającemu aspiracje do poznania Boga. Przecież Bóg jest Ojcem wszystkich ludzi, a nie tylko „narodów wybranych”, czy też „religii wybranych”, „jedynie prawdziwych” itp. Takie poglądy są po prostu straszne.

Na Ziemi jest i było wielu wybitnych nauczycieli duchowych, zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie. Weźmy np. Buddę Siakjamuniego, Krisznę, Zaratustrę i BARDZO wielu mniej znanych powszechnie, a także takich, którzy wciąż są obecni w sposób niewidoczny dla oczu. Oni wszyscy razem przyczyniają się do podtrzymania, ale także pogłębiania świadomości faktu, że oprócz tego, co jest widoczne oczyma ciała, istnieje Coś, co jest największym i niezmiennym skarbem wszechczasów.

Pytasz mnie, czy Jezus jest konieczny. Odpowiadam – Jezus nie jest konieczny. Możesz poznać Boga tylko dlatego, że ON JEST. Tak po prostu. Teraz i tutaj. Ale jeśli człowiek poszukuje i nie zauważa tej jasnej i prostej prawdy – to najczęściej udaje się z tym pytaniem do kogoś, kto poszedł dalej. A najlepiej do kogoś, kto jest już całkowicie połączony w swym rozpoznaniu z Ojcem. Taka osoba promieniuje swą świętą świadomością nawet wtedy, gdyby była postacią historyczną lub przebywała gdzieś bardzo daleko. Wystarczy tylko „oprzeć się na niej”, „przyjąć jej posłanie”, „schronić się pod jej skrzydłami”, „uwierzyć w nią” (to jest jeden akt duchowy różnie wyrażony) – a zacznie się mieć udział w Jego dokonaniu. Więc tzw. nauczyciel lub mistrz przydaje się bardzo. Wierz mi. Gdy on mówi, to jego słowa są dla nas pokarmem z wysokości.

Gdybyś przeczytała całą Biblię (ja to zrobiłem wiele razy) i cały Kurs cudów (ja to zrobiłem parę razy), to byłabyś chyba pewna, że Kurs jest nauką wypowiedzianą przez Jezusa, który tym sposobem chce skorygować błędne nauki jego rzekomych uczniów. Oni przez 2 tysiące lat wprowadzają ludzkość w błąd tylko dlatego, że sami nie pojęli nauki, którą jak mówią, przejęli od Jezusa. Po przeczytaniu Kursu – kamień spadł mi z serca. Pojąłem wreszcie to, czego przez wiele lat nie mogłem pojąć u chrześcijan…

Poradzę Ci. Kieruj się wewnętrznym Głosem. Musisz być przy tym szczera i uczciwa, a decyzja powinna przynieść Ci pokój i radość. Niepokój bowiem jest znakiem podjęcia złej decyzji. Możesz też próbować jeść z wielu stołów. Na wielu z nich można się pożywić duchowo, inne z kolei są całkiem jałowe. A jeśli chcesz coś na wysokim poziomie, całkiem spoza religii, to polecam wykłady i wywiady z Anglikiem Tony Parsons, np tu: http://youtu.be/XdKzBUPlfXM Pozdrawiam

Droga studentko, od jakiegoś już czasu komentujesz ten wpis i wdajesz się w dyskusję twierdząc, że twoim autorytetem są naukowcy. Tym razem podajesz przykład naukowca futurologa. Wydaje się, że twój komentarz nijak się nie ma do treści wpisu, bloga ani Kursu cudów. Proszę Cię bardzo, może zechcesz się przenieść na jakąś stronę naukową i tam sobie podyskutujesz.

Nie – abym stąd Cię wyganiał. Ale w dyskusji trzeba mówić na temat, inaczej prowadzący ją zmuszony jest przywołać Cię do porządku.

Jak widać nie chcesz przyjąć do wiadomości, że nauka Kursu cudów wykracza poza to co „naukowe”. Upraszczając powiem Ci wyraźnie: naukowcy zajmują się ziemią, a Kurs cudów – Niebem („ja o Niebie, on o chlebie”). Piszę z wielkiej litery N, bo nie chodzi tu o to niebo z chmurami i gwiazdami, ale miejsce, gdzie każdy czuje się szczęśliwy. Myślę, że wiesz o czym mówię. Ty jednak spierasz się (np. z Cezarym Urbańskim), mimo iż ZUPEŁNIE nie wiesz, o co mu chodzi. W dziedzinie duchowej jesteś jeszcze totalną ignorantką. Kiedyś i na Ciebie przyjdzie czas. Lubię Cię (także mieszkam w Łodzi 🙂 ) i pozdrawiam

Powiedz mi studentko, jak zamierzasz tę prawdę odnaleźć?

Dlaczego chcesz, abym ja Ci powiedział, jak można odnaleźć prawdę? Przecież już powiedziałaś, że Twoimi autorytetami są naukowcy. Ja nie jestem naukowcem. Mogę Ci się tylko zwierzyć, że swego czasu także poszukiwałem prawdy w nauce, zwłaszcza w fizyce. Do dziś lubię i interesuję się fizyką. Spostrzegłem jednak, że badania naukowców są bardzo drobiazgowe i niezwykle wolno posuwają się do przodu. Wierzę, że kiedyś w przyszłości także fizycy poznają prawdę.

Teraz jednak jej nie znają, gdyż szukają jej tylko w niewielkim wycinku rzeczywistości. Prawda zaś jest całością. Tak więc zacząłem poszukiwać całości i cieszę się, że poczyniłem w tym znaczne postępy. Nie potrafię nikogo przekonać, więc nie usiłuję tego robić. Wiem, że prawda jest możliwa do poznania, ale nie można o niej powiedzieć tego, co zaspokoi głód wiedzy drugiej osoby. To tak, jakbym miał Ci opowiadać jak smakuje cukier. Nie potrafię tego dokonać, bo jest to niemożliwe.

Mało tego. Każdy człowiek może prawdę poznać od razu w jednej chwili. Szkopuł w tym, że jego wewnętrzne blokady na to mu nie pozwalają. A więc droga do prawdy polega na uwolnieniu się od tych blokad, uprzedzeń, ograniczeń, skostnień, pragnień i niechęci. Całego tego balastu, który stanowi „zasłonę” oddzielającą nas pozornie od prawdy. Mówię „pozornie”, bo to jest tylko nasze postanowienie, które możemy w jednej chwili zmienić w akcie rozpoznania, że tu i teraz jest właśnie ta prawda, której szukałam. To jest bardzo proste. Może aż za bardzo, żeby można było to pojąć. Poszukiwanie komplikacji też jest właśnie blokadą. Prawda jest prosta i nieskomplikowana. Dla każdego, także dla dziecka. Pozdrawiam