1. POZNANIE POŚREDNIE I BEZPOŚREDNIE

Ludzie wykorzystują dwa sposoby poznania: sposób pośredni i bezpośredni.

a) Sposób poznania pośredniego polega na tym, że wiedzę innych ludzi (podręczniki, czasopisma itp.) uczeń przyjmuje jako rzeczywistość.

Sposób poznania pośredniego charakteryzują dwie wady:

  • Uczniowie w istocie nie poznają rzeczywistości opisywanej w podręcznikach, ale poglądy autorów podręczników na pewien temat. To nie jest poznanie rzeczywistości.
  • Autorzy podręczników zazwyczaj nie opisują faktów, które sami bezpośrednio poznali, ale takie, których opis zapożyczyli od innych. To także nie jest poznanie rzeczywistości. W taki sposób powstaje łańcuch pośredników, którzy nie mogą mieć pewności:
    – czy ktoś przed nimi był samodzielnym badaczem rzeczywistości (efekt wątpliwej wiedzy „z drugiej ręki”) lub
    – czy ktoś przed nimi przypadkiem się nie pomylił (efekt gorszy niż efekt tzw. „głuchego telefonu”).

b) Sposób poznania bezpośredniego polega na tym, że człowiek w procesie poznania wykorzystuje swój umysł, którym zgłębia rzeczywistość bezpośrednio. Sposób ten stosują nieliczni badacze, myśliciele, poeci i inni.

Sposób poznania bezpośredniego charakteryzują dwie niewątpliwe zalety:

  • Człowiek poznaje prawdę w sposób pewny czyli nie budzący wątpliwości.
  • Poznana prawda ma dla poznającego człowieka charakter wyzwalający.

2. PRZEDMIOTEM NAUCZANIA MA BYĆ METODA, A NIE RZECZYWISTOŚĆ

Wiedzę filozoficzną podzielono na dwa główne działy:

  • Ontologię – naukę opisującą rzeczywistość (wynik poznania),
  • Epistemologię – naukę określającą możliwość i sposób jej poznania.

Uczeń pragnący poznać rzeczywistość bezpośrednio przestrzega dwóch zasad:

a) Książki i nauczycieli traktuje nie jak źródła poznania, ale jak źródła wiedzy nt. sposobów poznania (instrukcje), a zawartą w nich wiedzę ontologiczną nie traktuje jak rzeczywistości.

b) Przedstawione sposoby stosuje w procesie poznania rzeczywistości – zarówno w ćwiczeniach specjalnych jak i w zastosowaniu ich do okoliczności życiowych.

3. UMYSŁ UCZNIA JEST NARZĘDZIEM POZNANIA

Ponieważ jakość poznania zależy od jakości narzędzia poznania, to uczeń pragnący poznać rzeczywistość bezpośrednio przestrzega kolejnych dwóch zasad:

a) Poświęca część swego codziennego czasu na doskonalenie umysłu.
b) Swoje osiągnięcia poznawcze poddaje weryfikacji:
– przez obserwację okoliczności swego życia, które są odzwierciedleniem umysłu oraz
– przez uwzględnienie oceny kompetentnych nauczycieli, którzy są wiarygodni i mają doświadczanie w bezpośrednim poznawaniu rzeczywistości.

Kurs cudów jest podręcznikiem zawierającym metodę ćwiczenia umysłu w kierunku doprowadzenia go do BEZPOŚREDNIEGO ROZPOZNANIA RZECZYWISTOŚCI. Światopogląd, jaki w nim znajdujemy, jest jedynie drogowskazem wskazującym kierunek poszukiwania Rzeczywistości. Metoda jest identyczna jak ta, znana z buddyzmu, a zwana medytacją analityczną. Najpierw występuje w niej analiza intelektualna, potem koncentracja na bezpośrednim dostrzeżeniu przedmiotu poznania.

Choć lektura Kursu cudów może być zajmująca, to nie doprowadzi ona do zbawienia (wyzwolenia, przebudzenia, oświecenia) bez praktykowania ćwiczeń zmieniających umysł w kierunku UŚWIADOMIENIA SOBIE SWEJ PRAWDZIWEJ TOŻSAMOŚCI. Pierwszy krok to zapoznanie z nauką na ten temat, drugi to poszukiwanie tej tożsamości w sobie samym. Kurs cudów poświęca wiele miejsca na wskazanie sposobów dążenia do tego najwznioślejszego ludzkiego celu.