Rozpoznanie miejsca na swojej życiowej ścieżce jest bardzo cenne. Ale zanim zaproponuję ci sprawdzenie swojego miejsca, powinienem pokazać, jak wygląda cała ścieżka. Zwykle wyobrażamy sobie, że podobna jest do szlaku w górach przebiegającego od schroniska do szczytu. Myślimy sobie, że właśnie obudziliśmy się w miłej góralskiej izbie, zjemy śniadanko, spakujemy plecaczek, ciepłe ubranko i dalejże w drogę na szczyt. Gdy po niewielkim wysiłku (wybraliśmy sobie szlak dla początkujących:), znaleźliśmy się na szczycie, rozglądamy się i z naszego serca wyrywa się okrzyk: „Ach, jaki tu piękny widok”. Teraz po chwili wystarczy lekkim krokiem i bez wysiłku wrócić do schroniska. Było fajnie, oto nasze podsumowanie. (foto: alpinist.com)
Aby pomóc komuś, np. go uzdrowić, z najwyższego poziomu duchowego, należy znać teorię, ale przede wszystkim należy znajdować się na tym wysokim duchowym poziomie. Poniżej przedstawione zostaną podstawy teorii, a wejście na wysoki poziom umożliwiają ćwiczenia umysłu, które usuwają błędne struktury w nim tkwiące. Zgodnie z podejściem Kursu cudów świat jest niedwoisty. Filozofia tego nurtu to nondualizm – sanskr. adwajta (nie-dwójnia). Istnieje jedynie Bóg. Jeśli chodzi o nazewnictwo komentatorzy spoza Kursu wolą używać zamiennie z tradycyjnie i błędnie rozumianym słowem „Bóg” innych terminów, wśród których na czoło wybija się ostatnio pojęcie „świadomość”. Ponieważ adwajta jest systemem hinduskim, należy rozumieć, że na tzw. świecie dwoistości istnieje dobro i zło. Człowiek wciąż próbując przejść od zła (cierpienia) na dobrą stronę, poruszając się w ramach tej dwoistości. I nie udaje mu się to niestety. Krąży w kole w górę i w dół lub jest „raz na wozie, raz pod wozem”. Hindusi i buddyści nazywają to kołem samsary (lub sansary).
Wyzwolenie z niego umożliwić może człowiekowi tylko zupełne wyjście poza tę dwójnię do wyższego poziomu zwanego poziomem „Poza”. I teraz ważna uwaga dla tych adwajtystów, którzy drwią z Kursu cudów nazywając go pomieszaniem adwajty z krytykowanym amerykańskim pozytywnym myśleniem. Otóż proszę przeczytać sobie ważne dzieło adwajty pt. „Asztawakragita, Tajemnice jogi poznania” PWN Warszawa 2005, gdzie wyraźnie mówi się, że istnieją dwa rodzaje szczęścia. Szczęście uwarunkowane, ulotne, złudne i w istocie nieistniejące oraz drugie – szczęście bezwarunkowe, pozaczasowe, rzeczywiste, tożsame ze stanem niedwoistej świadomości. Właśnie do takiej błogości „poza” prowadzi zarówno system adwajty jak i Kurs cudów. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, jak pomagać z najwyższego poziomu duchowego oraz dlaczego taka pomoc często nie udaje się, czytaj dalej (foto: Ofra Haza – You)
Czy znasz już 4 kroki wiodące do rozwiązania każdego problemu?
1. KROK
W rzeczywistym świecie nie istnieje ani jakiekolwiek cierpienie, ani choroba, ani śmierć.
Jest w nim nieprzerwany pokój i radość, i szczęście.
Dlaczego jednak nie postrzegamy takiego świata?
Zgodnie z powszechną opinią chrześcijan, człowiek osiąga zbawienie po śmierci. Ten cielesny pogląd wywodzi się z silnego podporządkowania doktryny chrześcijańskiej świadectwu zmysłów cielesnych. Nie idą oni za radą apostoła Pawła, który napomina, aby człowiek duchowy nie polegał na zmysłach, ale także
Ludzie postrzegający zjawiska przy pomocy zmysłów ciała twierdzą, że:
Postrzegany przez ludzi świat jawi się jako niedoskonały,
a istoty w nim żyjące cierpią i umierają!
Jednak ludzie widzący rzeczywistość w stanie iluminacji zapewniają, że: Stworzony przez Boga świat jest doskonały i niczym nieskażony,
a przebywające w nim istoty nie doświadczają ani cierpienia, ani śmierci.
Jak można wyjaśnić tę rozbieżność między postrzeganiem a widzeniem?
